Puri - jest to tradycyjny chleb w Gruzji - kraju gór, czystego powietrza i kochających życie otwartych ludzi. Gruziński chleb, wykonany z prostych składników: mąki, wody, drożdży i soli, jest wizytówką tego gościnnego słonecznego kraju. Tradycyjny gruziński chleb jest nieodłączną częścią każdej uczty, zarówno świątecznej, jak i tej codziennej - podczas obiadu, śniadania czy kolacji.
Do dziś chleb wypiekany jest starodawnym sposobem, przekazywanym z pokolenia na pokolenie. W Gruzji święcie czczą tradycje, również dotyczy to tradycji wypiekania ciasta. Uznaje się za autentyczne tylko to, co przekazywała babci prababcia. W Gruzji rodzinne receptury są niepodważalnym autorytetem.
Piec, w którym jest pieczony chleb przypomina kamienną studnię i nazywany jest "tone". Te piece są w Gruzji prawie na każdej ulicy. Zapach świeżo upieczonego chleba rozprzestrzenia się po ulicach, wypełniając wszystkie zaułki. Mało komu udaje się donieść do domu cały chleb, przecież jest tak trudno powstrzymać się przed ukąszeniem pachnącego kawałka. Najlepszy jest prosto z pieca, jeszcze gorący.
Chaczapuri (Khachapuri) to placek nadziewany dwoma rodzajami sera (dosłownie puri – chleb, chaczo – ser). Chaczapuri jest dumą narodową i jedną z głównych gruzińskich specjalności, która w 2011 roku została oficjalnie opatentowana przez Narodowe Centrum Własności Intelektualnej Gruzji.
Praktycznie każdy region Gruzji może się pochwalić własnym rodzajem chaczapuri. Z Adżarii (Batumi) pochodzi chaczapuri po-adżarsku. Jest to wypiek w kształcie łódki, z serem w środku i jajkiem, symbolizującym zachodzące w morze słońce. Z Abchazji - chaczapuri po-megrelsku, czyli placek z dwiema warstwami sera - jeden wewnątz, a drugi na górze cienkiego ciasta. W Tbilisi jest własny rodzaj chaczapuri. Jest wypiekany z ciasta francuskiego inazywa się penowani. Jednak za przodka całej rozległej rodziny gruzińskich chachapuri i innych wypieków z nadzieniem uważa się chaczapuri pochodący z Imeretii (Kutaisi) - placek z dwoma rodzajami sera w środku.
Wśród tradycyjjnych wypieków gruzińskich ważne miejsce zajmuje kubdari - placek z nadzieniem mięsnym oraz lobiani - placek z nadzieniem z fasoli. Osobno zasługują na uwagę placki, pochodzące z Osetii z przeróżnymi nadzieniami - mięso, pieczarki, szpinak, ziemniaki, jajko - to tylko kilka z istniejących. Wszystkie nadzienia są skomponowane tak, aby zaspokoić wszystkie gusta i sprostać oczekiwaniom najbardziej wymagających smakoszy. Tradycyjne wypieki, popularność których sięga daleko poza kraje kaukaskie teraz można spróbować w Warszawie.